Bir Ayın Özeti

Bugün Öykücü'nün mesajı geldiğinde bahar uykusundan uyandım ve bir de baktım tam bir aydır yazmıyormuşum. Yazmak istemediğim şeyler olduğundan değil, yazacak bir şey olmadığından da değil, ben bir şeye yoğunlaştığımda gözüm başka bir şey görmediğinden olabilir belki. Bu bir ayda neler olup bittiğini bakalım hatırlayabilecek miyim?
En önemlisi, Shrek tamamen iyileşti.
Sonra beni www.fotokritik.com'la tanıştırdı. Onun yüzünden gece gündüz siteye yüklenen fotoğraflara bakar, kendi çektiklerimi beğenmez oldum. Üye olunca, 72 saatte bir fotoğraf yükleme hakkınız oluyor, herkes birbirinin fotoğraflarına yorum yazıyor, puan veriyor filan. Hmm, bu şekilde blogun rolünü çalmış olabilir gerçekten de...
Shrek'in iki eski arkadaşını (ama ikisi de yemek meraklısı, hem yapar, hem değişik lezzetleri sever türden) misafir ettik. Onlar meraklı olunca ben de değişik birşeyler denemeye heves ettim. Mantarlı kuru domatesli risotto, mandalina suyunda levrek filan yaptım. Sohbet arasında laf bloglara geldi ve sonunda tariflerimizi toplayacağımız ortak bir blog açmaya karar verdik. En (daha doğrusu tek) tecrübeli ben olduğum için blogu oluşturma işini ben üstlendim. Ama orayı güncelleyip burayı boşladığımı sanmayın; orası da pek hareketli değil.
Bir başka haftasonu da Çin Yemeği davet dizisiyle renklendi. O kadar çok malzeme hazırlamışım ki, iki gece üstüste, iki ayrı gruba sebzeli noodle ve tatlı-ekşi soslu tavuk yaptım. Aynı haftasonu Shrek'in doğumgünü olduğu için arkadaşlarımızdan biri sürpriz olarak saat 9'da birpastaneden üstünde mumları yanar şekilde gelecek bir pasta ayarladı. Süzmebal'ın ne kadar sevindiğini tahmin bile edemezsiniz. Zaten tatlıya çok düşkün, bir de yemeğin üstüne tatlı yok zannederken çat kapı pasta gelince bayıldı bu işe.
Bu arada ben Süzmebal seviyor diye her Cuma kek, pasta yapıp, bir dilimini o, gerisini ben yediğim için zayıflama kararım bir süreliğine rafa kalktı, ama iki hafta önce tekrar havaya girdim. Shrek birkaç günlüğüne İzmir'e gitmişken önce bir paket lavaşı, sonra evdeki bütün çikolataları bitirdim ve diyete girdim. İlk hafta artık bir klasik olan "üç öğün salata" düzeninde gitti. Sonraki haftasonu, tam da 1 kg vermişken Bursa'daki arkadaşlarımıza gittik. Gerçi ben düzenimi koruyordum, balık yanında rakıya bile hayır diyecektim, ama bana kendi uyguladıkları karbonhidrat kısıtlama diyetini önerdiler, benim de aklıma yattı doğrusu. En azından akşam rakı-balık, Pazar kahvaltısında sucuklu yumurta yiyip kilo almadan dönmüş oldum. Ama dönünce de biraz devam edeyim bakalım nasıl oluyormuş diye diye neredeyse bir haftayı tamamlıyorum. 1 kg daha verdim... Sabah peynir, öğlen ya ton balıklı, ya tavuklu yeşil salata, akşam ya et, ya balık, ya omlet. İşin tuhafı acıkma hissi yok olup gittikçe daha küçük porsiyonlar yeter oluyor. Ayrıca deli gibi susandığı için günde 3 lt su içmek işten bile değil.
Bu konuya yoğunlaşınca bu kez de low-carb diyetler üzerine okumaya başladım ve gördüm ki bunu zayıflama diyeti değil, sağlıklı yaşam biçimi olarak sunan bir takım doktorlar da var. Şu taş devri diyeti filan temelini bu görüşten alıyor. Temel gıdaların et, balık, süt, yoğurt, yumurta ve terayağ olması, etin özellikle yağlısının seçilmesi, beslenmede yeşil yapraklı sebzelere, tercihan çiğ olarak yer verilmesi, belki düşük miktarlarda bakliyat tüketilmesi öneriliyor. Tahıl ve şekeri unutun. Muz hariç meyvalar, patates hariç sebzeler sınırl miktarda tüketilebilir. (miş)
Kan şekerinin ve dolayısıyla insülin salgısının kontrol altında tutulması ile bağlantılı olarak tip2 diabetten romatoit artrite, alerjilerden kansere kadar oto-immün sistemin bozulmasına bağlı pekçok hastalığa karşı da önleyici olduğu iddia ediliyor.
Ekmek yemeden ne kadar dayanılır, onu bilemem...
Ah, bir başka takıntım da www.apartmenttherapy.com bu aralar, resmen bağımlılık belirtileri göstermeye başladım. Kendimi terbiye etmek için bu akşam özellikle girmiyorum.
Shrek'in İzmir'de olduğu haftasonu İkea'nın 24 saat açık olduğu, Cumartesi gecesi Axess'e vade farksız 12 taksit yaptığı haftasonuydu. Bir sokak ötede oturan ve aslında sık sık bahsi geçen arkadaşımla ona sandalye almaya gittik. Beğendiklerimiz Bayrampaşa'da kalmadığı için sabahın köründe kalkıp bir de Ümraniye'ye gittik. Ortalık bizim gibi manyaklarla doluydu. Ama çok güzel muz kabuğu sandalyelerden aldık. Bir de yatağının yanına komodin niyetine koyması için kırmızı metal dar bir çekmece (Hemnes) aldık. Şu tanıdığım bütün dişilerin almak için bahane aradığı şey:) O sandalyeleri monte ederken ben de çekmeceyi yaptım. Gerçi yatak odasına uymadı diyor ama bence "ben yaptım oldu" kontenjanından uyar pekala...
Bir de farkettim ki, başkasına akıl verirken insan daha kolay serbest bırakıyor içindeki yaratıcı gücü, daha kolay ifade ediyor kendini; ya da ben öyleyim. Kendime alacak olsam 40 gün 40 gece düşünüp karar veremeyecekken arkadaşıma iki dakikada seçip "bu güzel, ben olsam bunu alırdım" diyebiliyorum. Özenmediğimden, önemsemediğimden filan değil, aksine sorumluluğu çok daha büyük. Nedenini çözemedim,henüz sadece tespit.
İşte böyle, yaşam akıp gidiyor...