Uzatmalar

Dün sabah yine okulu aradım; bu kez müdür yardımcısına bilgi verdim, Teoman’ın okulda olup olmadığını sordum. Velayet kararından haberi var, ama okulda olup olmadığından yoktu, öğrenince bana haber vereceğini söyledi.
Öğleden sonra tekrar arayıp müdürle konuştum bu kez, onun da haberi vardı. (Bu arada bu kadro tamamen yenilenmiş, hiçbirini tanımıyorum.) Zaten Mammut’un avukatı arayıp karar kesinleşmeden önce benim çocuğu okuldan almaya çalışmama karşı uyarmış. Hikayemizi ne kadar bildiğini anlamaya çalışarak Mammut’u tanıyıp tanımadığını sordum; kayıtta gördüğünü söyledi. ”Velayeti benimsemiş görünüyorlardı” dedi – durum daha kibar ifade edilemezdi herhalde. Karar yazıldıktan sonra size öğrenci belgesi veririm, onunla oturduğunuz yere yakın bir okula kayıt yaptırırsınız, onlar bizden nakil isterler diye sonrası hakkında yol gösterdi. O da Teoman’ın okulda olup olmadığını bilmiyordu, yoklama çizelgelerine bakıp arayacaktı.
Sonra Mammut aradı, “ben okuldayım” dedi. “Ha ben de okulu aradıydım, Teoman’ın orada olup olmadığını öğrenmek için, onu söylemek için aradın herhalde” dedim. “Merak etme, okulda” dedi “ama erken sevinme” diye ekledi. “İstersen ne zaman üzülüp sevineceğini herkes kendi düşünsün” dedim. “Bu hukuk işlerini sen daha iyi bilirsin, şimdi sen kararı bekle; bu arada da benimle veya Teoman’la görüşme ki serin kalalım” dedi. Sonra da isterse 50 kez olsun, sonuna kadar devam edeceğini söyledi. Hangi kelimelerle söyledi hatırlayamıyorum ama yasal yoldan itiraz etmeyi kastediyor gibiydi, ama sonra “sonrasında da neler yapacağımı görürsün, ben artık konuşmuyorum, yapıyorum, rahat edeceğini sanma” gibi birşeyler söyledi. Bir ara kararın zaten çok komik verildiğinden, şahitleri doğru dürüst dinlemediğinden, önceden yazılmış olduğundan şikayet etti. Ben de “e karar vermek için gerek duyduklarını öğrenmiş demek ki” dedim. “Karar da zaten çok komik, doğaya aykırı” dedi; “e sen yıllardır doğaya aykırı bir şeyi zorla yapıyorsun” dedim. “Annenin yeri çocuğunun yanıdır, sen gidip başka çocuklara annelik yapıyorsun, ona devam et” dedi. Benim bildiğim, çocuğun yeri annenin yanıdır ve ancak mammut bunu böyle tersine çevirir.
O sırada zaten bir telekonferansa girmek üzereydim, odamın kapısında bekleyip konuşmanın kimle olduğunu anlayan ve kolay bitmeyeceği sonucunu çıkarıp gitmeye hazırlanan arkadaşlara seslendim, “durun durun, bitiyor şimdi” diye; ona da “işim var” dedim ve kapattık.
2003 yazından bu yana hiç bu kadar başından sonuna sakin bir konuşma yapmamıştık...