Yeni Dostlarım Beri ile Robi

Beri'ye arkadaş ördüm, adı Robi. Bu dünya tek başına çekilmiyor (ya da ben beceremiyorum); birbirlerine destek olsunlar, hayatı paylaşsınlar dedim.
Beri'yi örerken elimdeki yünün yetmeyeceğini anlayınca kendinden kazaklı yaptıydım; baktım bu kez yünüm bol, tek renk yaptım; sonra da gözüme pek bir çıplak geldi, bir de kazak ördüm. Günümüz çocukları değerini bilir mi acaba? Artık emek öyle ucuz, öyle değersiz ki... Benim ablamdan kalma iki bebeğim vardı topu topu, ikisi de benden yaşlı, biri 63 model bir Barbie, diğeri boyu herhalde benim boyum kadar, takır tukur, saçları ablamla arkadaşlarının gazabına uğramış bir bebek. Bir yılbaşında uyduruk plastikten bir noel baba gelmişti, el kadar bir şey, sırtındaki küfeden şekerler çıkmıştı. Öyle çok gürültü yapmışım ki ablam elimden alıp kırmış, beni uzun süre susturamamışlardı. O zaman böyle kumaş oyuncaklar da yok, ilk kez 8-9 yaşlarındayken bir pembe panterim olmuştu (Fatoş da ondan sonra böyle büyüdü zaten). İlk ve son legomu 9 yaşındayken, tatilde tanıştığımız Avusturyalı bir aile ertesi sene bizi ziyarete gelirken getirmişti. Bazı parçaları hala duruyor Nemo'nun legolarının arasında. Annemin de bana oyuncak örecek vakti yoktu elbette, iki çocuk ve o mükemmeliyetçilikle nereye? O zaman hazır giyim de doğru dürüst yok, elbiselerimizi, paltolarımızı dikerdi kadıncağız, oyuncak da neymiş?
Birkaç tane daha üretebilsem güzel bir yılbaşı hediyesi olur arkadaşlarıma, ama bir tanesini örmek tam bir hafta sürüyor.