Bahçe Partisi

İşte sevgili Juno'nun evinde bizi bekleyen kahvaltı sofrası... Bir gün önce annesi ve haftalık yemeklerini yapan kadın yardıma gelmiş, hatta yardımcı kadın gece de kalmış ve sabah 3.30'a kadar mutfaktan çıkmamış. Fotoğrafta görülen profiterolü bile o yapmış. Üstelik hayatımda yediğim en güzel profiteroldü.
20 kişilik sınıftan 10 kişi geleceğini söylemişti, ancak son gün gelmeyeceğini haber verenlerin sonrasında gelenler ben dahil sadece 4 kişiydi. Bütün bir öğleden sonra çay sofrasında çene çaldık. Erkekler erken ayrıldı, biz 3 kız 19.00'a kadar sohbete devam ettik. Gelmeyenler müthiş bir sofra ve neşeli bir sohbet kaçırdılar.
Gelen iki erkek de motorsikletle gelmişti. 40 yaş grubunda yaygın bir şey galiba bu. Gelenlerden biri Haylaz'dı. Birkaç sene önce ciddi rahatsızlıklar geçirmiş, bir ara 100 kiloyu geçmiş, zor nefes alıyormuş; şimdi iyi görünüyordu, en azından normal bir kiloda. Montingac rejimiyle 20 küsur kilo vermiş. Hmm, eskiden sadece bunalıma girdiğinde zayıflardı ve bu genellikle bir yasak gönül macerasıyla birlikte gerçekleşirdi. Neyse, artık beni ilgilendirmiyor; umarım akıllanmıştır, çünkü artık 20 aylık bir kızı var.
Kızlardan diğeriyle (ev sahibi olmayanla) ilk kez bu kadar içten ve yoğun bir sohbet yaşadık, hatta lisedeyken birbirimizi pek tanımazdık, 20 senedir de görüşmemiştik. Meğer o da çok büyük sağlık sorunları yaşamış. Çok ciddi, psikosomatik diye bilinen (aslında ender görüldüğü için pek bilinmeyen) bir hastalıkla savaşmış, geri döndürmeyi başarmış. Oysa dışarıdan bakınca mutlu bir evlilik, 10 yaşlarında bir çocuk, varlıklı bir aile, başarılı bir iş hayatı, hatta kendi işini yaptığı için çoğumuzun hayal kurduğu bir yaşam gibi görünüyor, değil mi?
Ben bir dilim börek, bir dilim elmalı tart, üç top profiterol yedim ve suçluluk duymuyorum. Hepsi de çok güzeldi. Yalnız kalan yiyecekler için Juno'nun bir çözüm (daha doğrusu çağıracak misafirler) bulması lazım, öyle çay yanında yiyerek bitecek gibi değil.
Geçen toplantının heyecanıyla Juno herkesi eve çağırdığında ben dediydim, merkezi bir yerde, bir cafede sözleşelim, müsait olan gelir, işi olan kısa süreli uğrar diye, haklıymışım işte...