Tamirat Tamam

Tamam, geçti. Bugünü yaşamaya geri döndüm. Zaten bugünde yeni bir durum yok, sadece "vizyon revizyonu" gerekiyordu. Birlikte mutluyuz, birbirimizi seviyoruz, çok iyi anlaşıyoruz; o zaman yakın gelecekte evlerimizi birleştirir, hayatlarımızı birleştirir, aşkımızı gururla taşır, birbirimizin sorumluluğunu hisseder, ortak bir yaşam kurarız; ortak evimiz daha büyük olur, benim oğluma, onun oğluna birer oda hazırlarız, yerleri hazır olursa evren onları bize daha çok ve çabuk gösterir. Bunlar eski vizyondan alıntılar... Ama Shrek, Nemo geri geldiğinde o evin/hayatın hemen anne ve çocuğun evi/hayatı haline dönüşeceğini, o hayatın içinde hapsolmuş hissedeceğini, boğulacağını düşünüyor. "Öyle bir duruma girersem birkaç yıla kalmaz, ölürüm" dedi. Boşandığı karısıyla evlendiğinde de kadının Nemo yaşlarında bir oğlu olduğu için kendini bekleyen durumun aynı olduğunu düşünüyor. Shrek'in içinde nefes alamayacağına inandığı bir vizyonum olamaz elbette.
Yeni vizyonda, ben oğluyla yaşayan, özgür, dinamik, çalışan bir kadın olarak yer alıyorum. Annem yine bende kalıyor ki okul saatleriyle iş saatleri arasındaki zamanları doldursun. Oğlumla daha çok birarada olabilmek için gima.com'dan alışverişler, yürüme bandında spor, gece seyredilen DVD'ler, Shrek'le ICQ'da yazışmalar, uyumadan önce gönderilen "iyi geceler" SMS'leri görüyorum. Ben oğlumla çok mutluyum, onun varlığı benim hayatımı doldurur zaten, geceleri de yalnız uyuyuveririm, n'olacak... Sonraları, haftada bir filan belki bir yemeğe çıkar, kaçamak yaparız.
Olmaz değil, böyle de olur, hatta Nemo yanımda olunca şimdiden daha güzel olur. Hatta keşke olsa... Ama bu vizyon değişikliği ile birlikte ben bir anda Shrek'in evinde misafir, bugünkü yaşantımda misafir konumuna geçtim. Kapısına mektupluk boyayıp asmıştım, peçete tekniğiyle üstüne home is where your heart is yazmıştım. İlerde Nemo'nun da geleceği ortak bir yuvamız olsun istemiştim. Neyse, değişiklik oldu. Epeydir Nemo'dan ayrı kalmaktan başka bir şeye ağlamamıştım, o da oldu.
Günü geldiği gibi yaşamak lazım, biliyorum. Söylemesi kolay ama uygulaması çok zor. Benim gibi evcil, sağlamcı bir yengeç için çok çok zor. Ama hayat burnunu sürte sürte kendi ayaklarının üstünde durmayı, kimseye yaslanmamayı öğretiyor işte.
Öte yandan çok ironik bir yanı da var. Mammut ağzından köpükler saçarak "sevgilinle yaşarken çocuğu alamazsın" derken (yalan tabii, çünkü dört kez kaçırdığında da ben annem ve çocuğumla kendi evimde yaşıyordum), sevgilim de "çocuğun senin yanına dönerse diye evlerimiz ayrı kalsın" diyor.
Bu konu bu kadardır ve kapanmıştır.
Tabii kapanmasında dün Nemo'yu görmeye okuluna gitmemin de büyük payı var. Annemle okula vardığımızda tam teneffüsteydiler, bahçede görüp seslendiğimde bir koşup gelişi var, ağlarsınız. Meleğim de beni bekliyormuş, geçen hafta Cuma günü "annem gelir belki bugün" demiş. Saat 10'dan 14'e kadar rehber öğretmenin odasında sarılıştık, konuştuk, oynadık, biraz bahçeye çıktık, hava da çok güzeldi, sonra onu sınıfına götürdüm. Arkadaşları daha çok götürdüğüm oyuncaklarla ilgilendi,hatta biri "ooo, çok şanslısın, annen sana çok güzel oyuncaklar getirmiş" dedi. Evet şanslıyız tabii, sağlığımız yerinde, hayattayız, az da olsa görüşüyoruz, buna da şükür. Ayrılması zor oldu tabii, onu sınıfa bıraktığım için arkadaşları ile konuşmaya daldı, ben de çıkana kadar tuttum gözyaşlarımı.
Tabii Mammut akşam telefonda esti yağdı. Ne yapmaya çalışıyor muşum, ne hakla okula gidiyor muşum, çocuğa zarar veriyormuşum. Şimdi ben okula gittim diye çok kızmış ya, okulu arayıp öğretmene o oyuncakların hepsini atın demiş, o yüzden de çocuğun üzülmesine neden olmuşum. Allahım sen bana sabır ver.
İşte böyle. Bu bir haftayı burada özetleyebildiğime göre ruh tamiratı başarıyla tamamlanmıştır.