Kim dedi ki hayatın adil olduğunu?

Yok, alışılmıyor; tam kanıksadım artık diyorsunuz, ya da artık yeni bir düzlemdeyiz deyip başka konularla uğraşmaya başlıyorsunuz, işte o sırada yeni bir saldırıyla karşılaştığınızda, bu seferki geçmiştekilerin yanında solda sıfır olsa bile, çok canınızı acıtabiliyor, ölmek isteyecek kadar çaresiz hissedebiliyorsunuz...
Nemo bir haftadır orada. Mammut'la birkaç kez konuştuk; tahlillerde bazı kan değerleri limit dışı çıkmış, benim işlerim yoğunmuş, başında duramazmışım, doktor başka bir tahlil daha istemiş, cuma sabahı aç karnına onları da yaptıracaklarmış, okul müdürü de aradığında söylemiş, öyle getirmemek gibi bir niyeti olamazmış zaten, ama şu dönemde mikrop yuvası bir okul ortamına girmesi doğru olmazmış. Nemo'nun burada mutlu olmadığı belliymiş, ona da "baba, ben biraz da orada yaşamanın nasıl olduğunu merak etmiştim ama hata etmişim" demiş, orada tabii serbest bir hayata alışmışmış, Erdek'te gidip berberde saçını kendi kestirip geliyormuş, Bandırma'da öğlen eve gidip, yemeğini yiyip, tekrar okula dönüyormuş, okulun kapısı açık dururmuş, burada ise okul hapishaneye benziyormuş, çocuk "baba okuldan kaçmak istiyorum" diyormuş. çok kilo aldığını, spor yapması gerektiğini bana söylemişmiş, ama ben bunu sağlayamıyormuşum, okul çıkışında o alıp baba-oğul spora gitsinlermiş, sonra bırakırmış. İstanbul'da çok izole, yalnız bir hayatı varmış, hatta Cuma günü aldığında Bandırma'ya geçeceklermiş, Nemo istemiş maça gitmeyi, kimler gelir demiş, şu gelir, bu gelir (orada isimler sayıyor) deyince hadi gidelim demiş.
Hastalığı 2 saatlik feribot yolculuğu yapamayacak kadar kötü mü yani? dedim, cevap yok; doktor raporunu göndermesini istedim, defalarca, nafile... Tamam gönderirim, fax numaran kaçtı?