İçaçıcı Yazı İsteyen Okumasın

Annem dün okula Nemo’yu görmeye gitti. Bir teneffüs görüşmelerine izin vermişler, sonra çıkmış. "Buradan da mı kovuluyoruz" diye sorunca müdür "babasına laf anlatamıyoruz, olay çıkmasını istemiyoruz" demiş. Öğretmeni de "seneye artık zaptedemeyecek" demiş, çünkü annem geçen gittiğinde (Mammut’un üstüne yürüyüp dışarı attırmaya çalıştığı ve görüştürmediği sefer) tam çıkarken Nemo koşup arkasından yakalamış, vedalaşmışlardı; meğer babasının elinden kurtulup fırlamış, o dur demesine rağmen durmamış.
Annem teneffüste beni arayıp konuşturmadı. Okuldan ayrıldıktan sonra arayıp bunları anlattı.
Akşamüstü feribot çıkışında Mammut yolunu kesmiş. Önce tehditler, seni buraya mıhlarım, şikayetini geri çek, bir ay yatar çıkarım, sonra bütün sülaleni mıhlarım gibi sözler savurmuş; sonra annemin zayıf noktasını yoklamış, ben seyahate giderken çocuğu zaten sizin yanınıza bırakacaktım, ama annesi ve o adam görmeyecek çerçevesinde ittifak arayışına girmiş. Sonunda gelip annemin apartmanında komşulara duyurarak ettiği hakaretler için özür dilerse annem de o olaydan dolayı şikayeti geri çekebilir gibi bir uzlaşma ihtimali ile ayrılmışlar. Annem kurtulmak için düşüneceğimi söyledim diyor ama ona da çok güvenemiyorum.
Ben kaç zamandır gitmiyorum. Hukuki mücadeleden vazgeçecek kadar değil, ama birebir çatışmadan kaçınacak kadar yıldırdı beni. Velayetin kimde olduğu da fark etmiyor; babanın görüşmesini sınırlayan/düzenleyen bir mahkeme kararı çıkana kadar bu yaptıkları suç bile değil. Üzgünüm oğlum.
Geçenlerde, şu evimi paralarken gören olmadığı için beraat edeceği davanın duruşmasında karşılaştık Mammut’la. Temmuz’da sünnet düğünü yapacakmış, hiçbir şeyi eksik olmayacak oğlumun dedi. “Annesi olarak bilmek senin de hakkın” deyince ben de ”madem annesi olduğumu hatırlıyorsun, niye görmeme izin vermiyorsun” dedim. Efendim, ondan izin alırsam görebilirmişim, sormadan gitmemi istemiyormuş. Hokkabaz ve pamuk şekerci çağırır gibi annesini ısmarlıyor oğlunun sünnet düğününe. Ama annesi eksik olacak. Üzgünüm oğlum.
Şirketteki bir abimiz (benim de bağlı olduğum fabrika müdürü, ki ara ara hep sorar, ben de anlatırım), iki gün önce, bir gelişme olup olmadığını sordu yine. Ben de anlattım, hakaret ve tehditler sonunda yıldırdı dedim. Normal karşıladı, “eh, yalnız bir kadına yapılabilecek en kötü şeyi yaptı” dedi. “Yalnız bir kadın”, ben kabul etmek istemesem de, böyle görülüyorum işte. Oysa, hep yanımda olan, hep yanında isteyen, uyurken sarıldığım bir sevgilim var benim. Nedenini anlamıyorum ama bunu taahhüt etmek ve insan içinde resmen “biz” diye durmak istemiyor sadece; bir de Nemo bir gün gelirse çıkmak için kapıyı aralık bırakıyor işte. Deniz ortadan kaybolup Aliye "anılarımda kal" dediğinde ve Deniz "peki o zaman" deyip ülkeyi terkettiğinde de Aliye Deniz'i terketti diye yorumladı.Bu arada 4 haftada 6 kilo verdim ama iki haftadır çakıldım kaldım, 5 ila 6 kilo arasında gidip geliyor. Henüz sığmadığım hiçbir giysiye sığar hale gelmedim, sadece zaten giydiklerim bollaştı o kadar. Hiç de bozmadım valla, et/tavuk/balık/yumurta, salata, sebze, kepekli ekmek, light beyaz peynir yiyorum sadece; ara sıra bir light meyvalı yoğurt o kadar. Bir tek bu Cumartesi dayanamadım, bir duble rakı içtim, ama Heybeliada’da, deniz kenarında, yanında ızgara balık varken sayılmaz. Şirketteki daha önce diyetisyenle zayıflamış arkadaşlara soruyorum, takıldığınızda özel bir şey yaptınız mı diye; sadece sabret diyorlar.
Önümüzdeki hafta demin bahsettiğim fabrika müdürünün oğlunun düğünü var. Bu bedende yazlık düğüne giyecek birşeyim yok. Alacak param da yok. Zaten böyle ara bir bedende, tam rejimin ortasında alasım da yok. Aslında düğüne gidesim de yok ama ayıp olur.
Ev de aynen duruyor. Bir tek mutfakla yatak odasındaki gömme dolabı yerleştirdim. Bugün boyacılar girecek, Pazartesiye parkeci. Sonra son kat boya için tekrar boyacılar. Bu arada yeni bir piano tamircisi buldum, üç sene önce yapanlarla 5 kez konuştum, gelmeye niyetleri yok. Üstelik bu adam bana pianomun çok tatlı bir sesi olduğunu, tamir ettirmeye değeceğini söyledi. Tuşların altındaki keçeler uygun değilmiş, daha önce değiştirenler kalın tip koymuş. Tuşları aldı gitti. Mekanizmayı da söktü, alıp gidecekti ama sonra geldiğinde halledebileceğini söyledi. “Kim çalıyor?” diye sordu, “çocuk mu, siz mi?”; “ben” dedim, “epeydir çalmıyorum ama tamir olunca çalacağım” dedim…